Ommetje Hunnerberg
maandag 13 juli 2009
In een vergadering van het Wijkcomité Oost kijken alle leden van het comité naar de ons, als verteld wordt, dat de gemeente Nijmegen allerlei leuke Ommetjes in Nijmegen op de website heeft geplaatst. Waaronder een in Oost: het Ommetje Hunnerberg. Tja, we kunnen (en vooral willen!) er niet onderuit. We gaan het Ommetje Hunnerberg lopen. We spreken af op maandag 13 juli om 13.00 uur.
Met het foldertje van de gemeente in de hand loop ik op het afgesproken tijdstip naar de fotograaf. We boffen, want het is prachtig weer; ongeveer 20 graden, klein beetje wind, mooi zonnetje. Het is dus heerlijk wandelweer.
We besluiten het eerste deel van de route van het Ommetje Hunnerberg over te slaan, omdat we dat deel al heel vaak gewandeld hebben (van Belvoir naar het Estelgebouw/Haskoning). We lopen rechtstreeks naar het Estelgebouw en op de Barbarossastraat lopen we rechtsaf de Museum Kamstraat in. Terwijl we daar zo lopen denk ik, het lijkt nog wel voorjaar, de vogels fluiten volop. Maar dan zie ik de fotograaf op zoek gaan naar zijn telefoon; hij heeft een nieuwe onopvallende ringtoon. De beller blijkt de voorzitter van ons Wijkcomité te zijn. Hij wenst ons een fijne wandeling!
In de Museum Kamstraat bekijken we de mooie nieuwe Prunus-boompjes ( ze staan er prima bij ondanks het hele warme voorjaar!) … en de rest van het groen. Het onkruid doet het uitstekend rondom de nieuwe boompjes en in de parkeerhavens. Het valt ons op, dat er overal erg veel onkruid tussen de bestrating groeit. Zo kom je toch nog wel aan een behoorlijk aantal vierkante meters groen in de wijk. Maar we vragen ons af of dit de bedoeling is?
Voorbij het ( voormalige) Museum Kam slaan we linksaf de Pater Leijdekkerstraat in en lopen naar het Patersbosje. We maken een wandeling door het kleine maar hele mooie bosje. We kijken naar de bomen en de struiken, luisteren naar het gefluit van de vogels (deze keer waren het echt de vogels en geen telefoon! ) en genieten van het mooie stukje groen in onze wijk! De foto’s spreken voor zich…..
Na een tijdje lopen we met een beetje tegenzin het Paterbosje toch maar weer uit aan de andere kant ( de Pater Blommaertlaan) en gaan richting Ubbergseveldweg en slaan na een paar honderd meter daar linksaf en lopen de Beekmansdalseweg naar beneden.
Voor we links afslaan staan we ons nog even te verbazen over de enorme kolos in aanbouw. Het enorme appartementen complex: “Porta Romanum” .
We dalen heel rustig, om onze beenspieren te sparen, de Beekmandalseweg af richting Ubbergen. Onderweg staan we tientallen keren stil om te kijken naar en te genieten van het groen om ons heen. Je hebt het idee, dat je midden in de bergen in het buitenland loopt!
Beneden aangekomen zien we dat het huisje rechts onderaan op de hoek eindelijk, nadat het vele jaren verwaarloosd was, prachtig opgeknapt is. Zelfs de tuin is mooi aangelegd en er staan onder andere prachtige kleurige vlinderstruiken in.
Aan het einde van de Beekmansdalseweg slaan we rechtsaf en vrij snel daarna gaan we weer rechtsaf de Pompweg in. Ik heb altijd gedacht, dat dit een inrit naar een huis was, maar het is een heel smal omhooglopend, maar prachtig weggetje tussen huizen door. Het is er heel erg groen en er zijn heel veel geweldige mooie doorkijkjes richting Ooijpolder. Ik loop een beetje vooruit genietend van de omgeving en de fotograaf blijft een beetje achter om foto’s te maken. Ik wist niet dat dit verstopt zat op amper een kilometer bij mijn huis vandaan en schaam me bijna dat ik dit weggetje nooit eerder ontdekt heb.
We treffen elkaar weer op het einde van de Pompweg en slaan rechtsaf. We wandelen heel rustig aan de Ubbergse Holleweg op weer naar boven. Het is een hele klim en we komen tot de conclusie, dat het een geweldige wandeling is dit Ommetje Hunnerberg, maar het is niet geschikt voor mensen die niet goed ter been zijn. Het is echt dalen en klimmen. Wij doen het rustig aan en kijken heel veel naar de huizen met prachtige namen, de bomen en het groen om ons heen. Er staan hele oude tamme kastanje bomen in de hellingen en ik laat de fotograaf de slimme truc van de Springbalsemien zien. (Als de bloemen van de Springbalsemien uitgebloeid zijn, dan vormen de zaden zich en als die rijp zijn en je raakt de plant aan, dan springt het kokertje van de zaadjes open en worden de zaadjes weggeschoten. Het is een heel leuk gezicht en ik kan maar moeilijk van de plantjes afblijven. De fotograaf vindt dat ik teveel ingrijp in de natuur en ik moet er van hem van afblijven!)
Een roodborstje loopt voor ons uit in de berm van de weg en ook hij laat ons een slim trucje zien: hij draait met de rug naar ons toe en hij valt ineens helemaal niet meer op tussen de dorre bladeren. Hij zou volgens de fotograaf nu net zo goed een ‘ieder ander kleur borstje’ kunnen zijn. We fantaseren nog even over hoe het Roodborstje zo meteen thuis vertelt: ‘ik had er weer twee te pakken, die wilden mijn rode borstje op de foto zetten, heb ik me mooi, zoals me moeder me geleerd heeft, omgedraaid’.
We genieten van het groen, de vogels en de vlinders langs de kant van de weg en vooral genieten we van het uitzicht voor en achter ons. Het is echt de klim waard.
Bovenaan de Ubbergse Holleweg aangekomen gaan we geheel volgens de routebeschrijving de eerste weg scherp naar rechts, we laten de Maartenskliniek links liggen en lopen richting Kopse Plateau. Daar besluiten we van de route af te wijken. Gelukkig mag dat, want op ons route kaartje staat ‘U kunt uw route altijd naar eigen inzicht aanpassen’. Wij willen persé rechtsaf door het prachtige bomenlaantje lopen. Het zonlicht valt heel mooi tussen de bomen door en ik vraag de fotograaf per ongeluk een paar keer of hij dat echt wel goed vastgelegd heeft. Om van mijn gezeur af te zijn, laat hij mij de foto’s zien en dan pas ben ik tevreden.
Kijk maar naar de foto’s, dit is echt heel mooi!
Bovenaan het laantje slaan we linksaf. Als we daar naar rechts kijken, zien we dat je hier weer een heel ander mooi uitzicht over de Ooijpolder hebt. Vooraan zien we het Meertje en we zien zelfs, dat het trekpontje over het Meertje voortbewogen wordt.
We lopen dwars over de Kopse Hof richting de weer wat meer bewoonde wereld en we verbazen ons over de diversiteit van de daar gebouwde woningen. In een van de voortuinen staat een soort vijvertje/waterbakje en de fotograaf spot een poes, die daar staat te drinken. De poes reageert verbaasd op de klik van de camera en kijkt ons een beetje geschrokken aan.
Even later kijken wij zelf ook heel verbaasd. In de verte ter hoogte van de school de Klokkenberg zien we iemand op een krukje achter een geparkeerd staande auto zitten. Hij heeft een emmer naast zich staan. We zien dat hij iets in het emmertje stopt er weer uit haalt en wat beweegt over de auto. Als we de man voorbij lopen zien wat hij aan het doen is. Hij is met een tandenborstel zijn auto aan het schoonmaken. Ik kan er niets aan doen, maar ik schiet in de lach en ook de fotograaf weet even niet waar hij moet kijken. Ik bedenk, dat als ik dit hier vertel zonder er een foto bij te plaatsen, niemand mij gelooft. De man kijkt op van zijn werkzaamheden en ziet ons lachen. Ik vind ons ineens erg onbeleefd en daarom loop ik terug. Ik leg de man uit, dat ik hem niet uitlach, maar dat ik gewoon mijn ogen niet geloofde….
De man ziet gelukkig de humor er ook van in en hij vertelt ons zijn verhaal. Door omstandigheden heeft de bijna 30 jaar oude maar volledig gereviseerde Mercedes heel lang stil gestaan. Daardoor zit er nu allemaal groene aanslag op en die poetst hij er heel voorzichtig af. We snappen het en vragen of we een foto mogen maken. Hij poseert trots en heel graag bij de Old Timer en de fotograaf vraagt of hij dan ook even de tandenborstel heen en weer wil bewegen en dat doet hij… Op de foto is heel goed te zien, wat hij wel en nog niet gedaan heeft. We bedanken de heer van Laar (de eigenaar van de gelijknamige garage indertijd aan de Pater Brugmanstraat, daar zit nu Starfit) voor zijn medewerking en hij wenst ons nog veel plezier met het Ommetje.
We wandelen verder over de Ubbergseveldweg en ook hier valt het ons op, dat er wel heel veel onkruid tussen de bestrating doorgroeit. Kennelijk heeft hij dit geen prioriteit voor de gemeente Nijmegen. Het ziet er zo rommelig en onverzorgd uit en dat is gewoon jammer. Ook het voormalige Schippersinternaat ligt er onverzorgd bij; het raakt nu toch wel ernstig in verval. Er liggen ramen uit, kozijnen en dakgoten zijn verrot, dakpannen zijn eraf en kapot, de tuin is een grote bende. Onbegrijpelijk, want het is nog wel een gemeentelijk monument.
De fotograaf neemt een foto van de jonge kastanjeboom ter herinnering aan de Boom van Lücker met op de achtergrond het Schippersinternaat. In de routebeschrijving staat een foto die genomen is vanuit dezelfde positie in de afgelopen herfst. Ik zou zeggen zoek de tien verschillen…
Op de kruising Huijgensweg, Ubbergseveldweg, Sterreschansweg slaan we rechtsaf en lopen we de Sterreschansweg af naar beneden. We hebben hier al veel vaker gelopen ( zie onder andere wandeling nummer 5) en kijken weer naar de prachtige doorkijkjes richting Ooijpolder. Bij een heel groot wit huis met een hele grote tuin aan de rechterkant van de weg staan we ons even te verbazen over een stukje techniek. Een echte volautomatische grasmaaier is hard aan het werk om het gras mooi kort te houden. Het is een heel grappig gezicht. De grasmaaier rijdt geheel zelfstandig rustig over het gras, bij obstakels stopt hij automatisch en keert om, om zijn weg in een andere richting te vervolgen. De kunstkoe met zijn starende blik in die zelfde tuin lijkt de grasmaaier te volgen.
Het Vrouwendal ligt er prachtig bij; het is een grote bloementuin.
We lopen eerst rechts het paadje af richting de bankjes, maar op dat punt kijken we tegen de toppen van de bomen en is het uitzicht behoorlijk beperkt.
We zijn gewaarschuwd, dat de trap aan de linkerkant van het Vrouwendal er erg slecht bij ligt en inderdaad dat is heel erg gevaarlijk. Zelfs de waarschuwingsborden zijn er niet meer en dat maakt het wel erg gevaarlijk. Met gevaar voor eigen leven maakt de fotograaf toch foto’s op die plek van de trap ( u kunt zijn voeten nog net zien op de foto!). Ik blijf op veilige afstand bij de Sterreschansweg staan wachten; ik heb zo al hoogtevrees genoeg. Bij terugkeer bij mij vertelt de fotograaf wel dat het uitzicht geweldig is. Oké, ik geloof het direct, maar ik zie het wel op de foto’s…
Inmiddels is het kwart over drie uur en we hebben dus ruim 2 uur gewandeld. We steken het plantsoentje naast het Estelgebouw over en lopen de Pater Brugmanstraat in.
Daar komen we een mede wijkcomité lid tegen en ze snapt meteen dat wij het Ommetje Hunnerberg hebben gemaakt en vraagt ons hoe het was. Tja, we kijken elkaar aan en we kunnen het eigenlijk geen van tweeën goed onder woorden brengen. We volstaan met: het was mooi, het was heel mooi! We hebben gelopen door een ongelofelijk mooi stukje Nijmegen. Het is een wandeling die absoluut de moeite waard is, maar voor iemand met een wat minder goede condities en/of mensen die niet goed ter been zijn geldt, dat ze de afdaling naar Ubbergen ( en de klim terug naar Nijmegen) beter kunnen overslaan. Wel jammer, want dan mis je ook een heel gedeelte van de wandeling.
